3 jaar… Elke zaterdag en woensdag ging ik met Kedara naar een speciale school voor dove kinderen bij het ziekenhuis. Daar leerde men Kedara gebaren. We reisden met de bus. De gebarendocente van de school is een paar keer naar onze familie en de buurt gekomen om ons ook gebaren te leren. Via een vriendin hoorde ik van een vrouw, die logopedie gaf om kinderen te helpen bij het leren praten. Misschien kon zij ook onze dochter helpen. Bij deze logopediste zag ik dat onze dochter niet kon blazen. Van vriendinnen en mensen hoorden wij dat er ieder jaar een aantal artsen uit Amerika naar Syrië kwamen om 15 dove kinderen uit heel Syrië te opereren. Deze kinderen kregen dan 1 CI. Het CI, de ziekenhuisopname, de afregelingen door een speciale arts en de logopediebehandelingen erna moesten ouders zelf betalen. Ongeveer 1 miljoen 500 Syrische pond. We hebben hier met de hele familie over gesproken en toen het besluit genomen om ons huis te verkopen en de familie zou meehelpen. 2011 De oorlog brak uit. Hierdoor kon ik niet meer met Kedara naar de school en de logopedie gaan. Ook de gebarendocente kon niet meer komen. Het werd te gevaarlijk voor mij om nog met Kedara te reizen. (Koerdische) vrouwen werden opgepakt. Chaos, gevaar, angst en geen hoop meer voor mijn dochter om een Cochleair Implantaat te krijgen. 2013 Ons huis werd gebombardeerd, het hele dorp verwoest, onze auto werd gestolen. In 1 dag was alles kapot. Iedereen vluchtte. Bijna 6 maanden zijn we van dorp naar dorp getrokken. Onze jongste dochter was toen 1 jaar. Als er bommen vielen deed ik de hoortoestellen uit, zodat Kedara niet bang werd van het geluid. Mijn man is 1 week spoorloos geweest. Onze oudste zoon en dochter herinneren zich deze tijd nog. Tot afgelopen jaar 2018 was onze oudste dochter panisch voor vuurwerk… ..ze huilde dan omdat ze bang was dat er weer bommen vielen.
CI_Nieuwsbrief_CI_Team_nr_31_juli_2019
To see the actual publication please follow the link above