2014 1 jaar na die eerste vernietigende oorlogsdag toen ons dorpje vlakbij het vliegveld gebombardeerd werd, zei mijn man: “Ik moet naar Europa (Nederland) gaan, naar onze 2 ooms en jij moet met de kinderen wachten. Het is te onveilig voor vrouwen en kinderen om met de boten te gaan. Als ik dood ga is niet zo erg”. Mijn man is toen met de boot via Italië en daarna te voet naar Europa gegaan. Mijn broers zijn naar Irak gevlucht, omdat zij anders opgepakt zouden worden door het leger. van 16 uur. We hadden geen paspoorten en alle papieren waren kwijtgeraakt. Vanuit Irak moesten we naar Turkije, naar het Nederlandse Consulaat voor visum en paspoorten. Die hebben we gekregen. Daarna zouden we vanuit Sabiha Gökçen (Istanboel) naar Amsterdam vliegen. Aangekomen bij Sahiba raakten we in de problemen: Ik mocht niet naar het vliegveld, omdat ik een Koerdische voornaam heb en we werden in een cel vastgehouden door de Turkse politie. Ik moest heel veel betalen om door te mogen, maar ik had geen geld. De kinderen en vooral Kedara waren heel bang. Ik kende geen Turks. Ik sprak en verweerde me in het Engels. Het was verschrikkelijk. Ik heb gelukkig familie weten te bereiken, die het Nederlandse consulaat ingelicht hebben. Uiteindelijk na 4 uur mochten we door en toen zijn we naar Amsterdam gevlogen. Daar werden we opgehaald door mijn oom, die in Dordrecht woont, en mijn man. Na onder andere 3 dagen in Ter Apel geweest te zijn kwamen we aan in het asielzoekerscentrum van Maastricht. Nederland In het asielzoekerscentrum vertelde ik het COA (Centraal Orgaan Asielzoekers) over de situatie van Kedara. Het COA heeft ons in contact gebracht met het ziekenhuis in Maastricht en Adelante. In het asielzoekerscentrum heeft Kedara leren fi etsen. Na schooltijd kwamen de andere kinderen in het centrum Kedara halen om te leren fi etsen. Kedara mocht niet mee naar school omdat ze doof was. Kedara was hier heel verdrietig om. Zij is een meisje dat wil leren, doelen stelt en niet stopt. Nu nog steeds. Zij wil verder. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat Kedara geen CI kon 2015 Tijdens het CI selectieproces zei de audioloog dat ook als Kedara een CI zou krijgen ze waarschijnlijk niet goed zou gaan spreken en niet goed de Nederlandse taal zou kunnen leren. Omdat Kedara inmiddels al bijna 6 jaar was. Ik werd hier heel boos over en wilde persé een CI voor mijn dochter: ik was ervan overtuigd dat Kedara wel zou leren spreken, omdat ik weet hoe zij doorgaat en zichzelf doelen stelt. Eind 2016 kreeg Kedara haar 1ste CI. Ze zat inmiddels ook op de Mgr. Hanssenschool (Cluster 3) in Hoensbroek. Kedara kreeg extra hoortraining voor haar CI en pikte alles heel snel op. In minder dan 1 jaar stelde het CI-team voor om ook een 2de CI te implanteren, aan haar dovere oor. Wij en vooral Kedara waren heel blij! Het CI-team was enorm verrast dat Kedara zo snel de Nederlandse taal oppikte. Ook op school ging Kedara goed vooruit. Ikzelf ben met mijn ouders en onze 4 kinderen in Syrië gebleven en van huis naar dorp naar dorp getrokken, ons krijgen zolang we in het asielzoekerscentrum woonden. (De zorgverzekering voor asielzoekers vergoedt alleen hoortoe- schuilhoudend om niet opgepakt te worden. Mijn man is in 2014 nog in Nederland aangekomen en werd uiteindelijk in het asielzoekerscentrum in Maastricht geplaatst. 6 maanden later dan mijn man ben ik met de kinderen in Nederland gearriveerd. Ik ben met de kinderen vanuit het dorp waar we toen verbleven, naar Irak gelopen. Een gevaarlijke lange tocht hoortoestellen.) De hoortoestellen van Kedara waren stuk geraakt tijdens de hele situatie in Syrië. Kedara kreeg nieuwe hoortoestellen en Kedara en wij moesten Nederlandse gebaren leren om meer met Kedara te kunnen communiceren.
CI_Nieuwsbrief_CI_Team_nr_31_juli_2019
To see the actual publication please follow the link above