Aan het woord In deze rubriek komen CI-dragers aan het woord die graag hun eigen persoonlijke ervaringen op CI-gebied met u willen delen. Ditmaal de moeder van Kedara. “De weg naar CI vanuit een land in oorlog…” Wij woonden in Syrië. Ik ben Koerdisch. Wij hebben 4 kinderen, een zoon en 3 dochters. Kedara is de middelste van de meisjes. De bevalling is goed verlopen. Zij was het mooiste als baby van de 3 meisjes. Ze was gezond. 6 maanden… Kedara had hoge koorts. Ik ging naar het gratis ziekenhuis. Ik ben bij 5 ziekenhuizen langs geweest. Geen enkel ziekenhuis had plek. Uiteindelijk konden we alleen in een duur ziekenhuis terecht: daar was plek vrij. Eerst moesten we betalen. Mijn man moest thuis geld gaan halen. Toen mocht ik met mijn dochter naar binnen. (In veel Afrikaanse landen is er geen zorgverzekeringssysteem zoals wij het kennen.) Inmiddels had mijn dochter heel hoge koorts. Er vonden veel onderzoeken plaats. Mijn dochter heeft heel veel medicijnen gekregen: te zware dosis voor een baby van 6 maanden. We bleven 20 dagen in dit ziekenhuis. Kedara huilde alleen maar. Na 3 dagen haalden we haar konijnenkussentje uit haar bed van thuis naar het ziekenhuis. Toen sliep ze in. Vanaf die tijd is dit kussentje overal mee naartoe gegaan. Na 20 dagen ging alles weer goed met Kedara en konden we naar huis. Thuis kwam er heel veel bezoek. De lievelingstante van Kedara speelde en zong altijd met Kedara. Na 1 week zei zij tegen mij: “Jouw dochter is doof. Voordat jouw dochter naar het ziekenhuis ging hoorde ze het wel als ik met haar zong en speelde. Nu niet meer. Kijk maar… ”. Wij gingen weer terug naar het dure ziekenhuis. Kedara was toen ongeveer 8 maanden. De dokter zei: “Er is geen probleem. Je dochter is gezond.” Thuis merkte ik echter dat Kedara niet reageerde op de deur als die dicht sloeg, ook niet als ik haar riep. We gingen voor de 2e keer naar het ziekenhuis terug. Er volgden gehooronderzoeken met als conclusie: “Uw dochter is doof geboren”. De dokter was de arts die haar ook die 20 dagen behandeld had. Ik werd heel boos en zei: “Uw medicijnen hebben mijn dochter doof gemaakt”. De arts dreigde de politie te roepen en mij te laten oppakken. Toen kon ik alleen maar met mijn dochter naar huis gaan. We hebben heel veel in de hele familie gepraat: iedereen stond achter mij en mijn schoonvader zei: “Je moet op zoek gaan naar een andere specialist, die gespecialiseerd is in het gehoor en de spraak- en taalontwikkeling, voor hulp voor je dochter”. Uiteindelijk heb ik een andere arts gevonden. Deze specialist luisterde naar mijn verhaal en bevestigde dat de medicijnen de oorzaak van de doofh eid waren. Kedara huilde al die tijd nog steeds heel veel. Elke week ging ik 2 keer met Kedara naar deze specialist voor onderzoeken en gesprekken. Na het laatste onderzoek zei hij “ Uw dochter heeft hoortoestellen nodig.” Mijn man heeft continu gewerkt om alle ziekenhuisbezoeken en de hoortoestellen te kunnen betalen. Na 1 jaar konden we 1 hoortoestel met de batterijen kopen (omgerekend ongeveer 800€). Het was een moeilijke tijd: Kedara werd door andere kinderen en mensen dom en raar gevonden, ze kon niet echt goed met de andere kinderen meedoen. Ik was altijd bij haar, ook om te zorgen dat men haar niet wegstootte of alleen liet zitten. Kedara trok het hoortoestel veel uit. Ze had last van eczeem door de oorstukjes en er moesten aparte oorstukjes gemaakt worden. Na 4 á 5 maanden konden we een 2e hoortoestel voor Kedara kopen. Maar het hielp niet: Kedara bleef de hoortoestellen nog steeds uittrekken. Ik ging naar een speciaal ziekenhuis met Kedara. Daar werd geconstateerd dat ze aan beide oren vochtproblemen had en toen we het konden betalen werden 2 buisjes geplaatst.
CI_Nieuwsbrief_CI_Team_nr_31_juli_2019
To see the actual publication please follow the link above