Een boorkop, daar doet het aan denken. De gigantische boorkop die zich zo’n 25 meter onder de grond een weg baant door Amsterdam om metrotunnels open te leggen. Of die Russische die in Antarctica onlangs na 2 decennia boren door kilometers ijs eindelijk aankwam bij een 20 miljoen jaar oud onderaards meer. Maar in werkelijkheid is dit een minuscuul orgaantje: de cochlea van het binnenoor. Hoogstens een paar millimeter is dit spiraalvormige lichaampje, dat ook wel slakkenhuis wordt genoemd. Maar zonder dit subtiele gehoororgaantje zouden we zelfs die gigantische drilboren niet de Amsterdamse bodem of het Antarctische ijs in horen dreunen. Over de cochlea, hier trouwens van een guinees biggetje, lopen banen van sensorische cellen die reageren op verschillende geluidsfrequenties. Zo worden mechanische vibraties omgezet in elektrische signalen oftewel zenuwprikkels, een proces dat transductie heet en ervoor zorgt dat wij geluid ervaren. Bij die overdracht van geluid spelen nog veel meer zaken een rol, zoals trilhaartjes, zenuwvezels en de hersenstam, en horen is een complex proces van geluid opvangen en er betekenis aan geven. Maar het principe van geluid omzetten in elektrische impulsen die de gehoorzenuw stimuleren is eigenlijk verrassend simpel. Wetenschappers hebben op basis van dat principe al in 1980 het cochleair implantaat uitgevonden, waarmee vrijwel dove mensen voor het eerst of opnieuw geluid leren waarnemen. In Maastricht werd in 2000 voor het eerst zo’n implantaat geplaatst. Onlangs werd het plaatsen van de vijfhonderdste gevierd! gezond idee 15
Gezond Idee februari 2013
To see the actual publication please follow the link above