Mijn ontdekking Wie: dr. Barry Coull Leeftijd: 37 Is: moleculair celbioloog Komt uit: Schotland Woont: sinds 2009 in Margraten en gaat met de fiets naar het werk. Vindt: het fijn wonen in Zuid-Limburg. ‘Die dichtbevolktheid valt wel mee, je hebt hier veel ruimte. Je zit zo op het platteland. En het is hier beter weer en je hebt meer fietspaden dan in Schotland.’ Favoriete drank: Thee! ‘Ik drink veel thee, speciaal als ik aan het schrijven ben. Thee met melk. Mijn collega’s vinden dat disgusting, maar ik kom uit Groot-Brittannië en ik drink dat zo.’ Vrije tijd: ‘Met mijn werk en drie zonen van onder de 5? Ik heb geen vrije tijd.’ Gelukkig: Heel erg. Met zijn werk, zijn zonen en zijn Nederlandse vriendin. (‘Trouwen is er nog niet van gekomen. Te druk!’), Hoe trilhaartjes de weg wijzen naar nierkanker Samen met zijn collega’s in Maastricht en laboratoria in Utrecht, Duitsland en Groot-Brittannië toonde Barry Coull aan dat het ontstaan van nierkanker bij patiënten met de zeldzame ziekte Birt-Hogg-Dubé samenhangt met het slecht functioneren van de trilhaartjes van de niercellen. Door deze ontdekking kan het ontstaan van nierkanker beter worden begrepen en uiteindelijk hopelijk voorkomen. ‘Birt-Hogg-Dubé is een erfelijke ziekte die heel weinig voorkomt, in Nederland zijn er maar 150 geregistreerde patiënten. Iemand met die aandoening krijgt tussen zijn 25e en 35- allemaal bultjes in het gezicht en ontwikkelt niercystes, waaruit in ongeveer 20 procent van de gevallen nierkanker ontstaat. Dat hangt samen met het slecht functioneren van de trilhaartjes van de niercellen. Waarom we zoveel energie steken in de bestudering van zo’n zeldzame ziekte? Dat is een goeie vraag. Mensen met deze aandoening hebben een sterk verhoogde kans op nierkanker, dat is één. Maar zeldzame ziektes laten vaak goed zien waar het fout gaat. Daar kun je veel van leren, je krijgt inzichten die je anders niet gekregen zou hebben. Ik zie deze ontdekking als een belangrijk startpunt, als het eerste hoofdstuk van een boek. Er is nog zoveel dat we niet weten. Dat maakt het fascinerend. Het is als het leggen van een puzzel waarvan je niet weet hoeveel stukjes die heeft en hoe die stukjes er precies uitzien. Als ik ’s morgens aan het werk ga, weet ik vaak niet wat ik die dag zal tegenkomen. Dat hebben wetenschappers met kunstenaars gemeen, ja. Maar kunstenaars worden meestal pas na hun dood erkend, dat trekt me niet zo. En ik ben ook niet van plan mijn oor af te snijden voor de wetenschap.’ gezond idee 31
GezondIdee_najaar2013
To see the actual publication please follow the link above