1 8 D E D A G V A N … DE DAG DIE IK NOOIT VERGEET… Tekst: Willy Janssen — Fotografie: Appie Derks Een avond in november 2019. Anderhalf uur lang doet de hevig toegetakelde Afrikaanse vrouw haar verhaal bij het Centrum Seksueel Geweld in het Maastricht UMC+. Tegenover haar zitten de zedenpolitie, de gynaecoloog en Irene Jacobse (32) als gespecialiseerd SEH-verpleegkundige. “In vloeiend Engels vertelt de vrouw ons haar gruwelijke verhaal. Hoe ze haar 6-jarige kind bij haar ouders achterliet om per boot naar Australië te vluchten voor de oorlog. Hoe mensenhandelaren haar echter vanaf de boot zonder paspoort of eigendommen in een Nederlands bordeel aan het werk zetten. Dat ze na enkele weken besluit niet langer mee te werken en dan zwaar mishandeld ergens onderweg gedumpt wordt. Een voorbijganger zet haar af bij de Maastrichtse politie en zo komt ze die avond bij ons terecht. Na haar verhaal begeleid ik de vrouw bij de medische onderzoeken en behandelingen. Ik kan er op dat moment voor haar zijn, haar hand vasthouden en wat lieve, bemoedigende dingen tegen haar zeggen. Maar waar moet ze naartoe? De vrouwenopvang van Xonar is pas de volgende dag beschikbaar. Ik bel het Leger de Heils waar ze die avond helaas zelf te voet naartoe moet. Ik kan en mag verder niets voor haar doen. Die nacht lig ik wakker: wat als ze morgenochtend weer zonder telefoon op straat gezet wordt, omdat Xonar haar daar niet tijdig belt? Wie neemt verantwoordelijkheid voor haar? ’s Ochtends bel ik als eerste naar het Leger des Heils en hoor dat ze gelukkig inmiddels bij Xonar is. Meer informatie krijg ik niet. Ik weet dat ik heb gedaan wat ik kon en dat ik deze ‘casus’ moet loslaten. Maar het hakt er wel in dat deze vrouw, even oud als ik, in deze situatie terechtkwam. Toch ben ik blij dat ik die ochtend nog eens gecheckt heb of het goed is gegaan en gehoord heb dat er vervolghulp voor haar is. Daarmee kan ik het voor mezelf afsluiten. In een heftige situatie blijft je alles bij wat iemand in een witte jas tegen je zegt. Ik hoop dat ik deze vrouw een beetje moed heb meegegeven om weer op te krabbelen. Dat stukje empathie en nazorg mogen we ondanks onze focus op de medische kant nooit vergeten.”
Hecht_februari_2020
To see the actual publication please follow the link above