gezond idee 23 Na een drukke werkdag kon Marjo in de Braekt (49) opeens twee vingers niet meer bewegen: de eerste signalen van een herseninfarct. Ook wel beroerte genoemd, of CVA. De gevolgen zijn groot; ze is chronisch moe, heeft last van concentratie- en geheugenverlies. Toch lacht het leven haar nu, twee jaar later, weer toe. “Ik kan weer werken en zelfs weer een ingewikkeld viergangen menu koken!” Marjo in de Braekt: ‘Nadat ik me met uitvalsverschijnselen en vermoeidheidsklachten bij de huisartsenpost had gemeld, kwam ik in een achtbaan terecht. Al bij de eerste onderzoeken bleek dat mijn halsslagader ernstig was verstopt. Dat was gevaarlijk, dus ik werd snel geopereerd. Mocht al na vier dagen naar huis. Pas later drong tot me door hoeveel geluk ik had gehad: door die snelle ingreep was de schade in mijn hersenen beperkt gebleven. Toch bleef ik lange tijd lusteloos en niet in staat om mijn huishouden en mijn administratieve werk in het bedrijf van mijn man te doen. ‘Ik had nergens energie voor, zelfs niet voor mijn creatieve hobby’s. Ik vond alles al snel veel te ingewikkeld. Zelfs simpelweg aardappels koken mislukte vaak. Ik zat maar wat op de bank. Ik snapte zelf niet waarom ik zo was, laat staan dat mensen uit mijn omgeving dat snapten. Er was verder niets aan mij te zien, maar gaandeweg bleek ik ook nog andere vaatvernauwingen te hebben en diabetes en een hoge bloeddruk. Dan raak je het spoor soms wel even bijster. Maar gelukkig kwam ik via de revalidatiearts bij de cursus BreinGrepen van Adelante in Hoensbroek terecht. Daar ging een wereld voor me open! Die cursus BreinGrepen, samen met lotgenoten, was een feest van herkenning: je leert je beperkingen beter hanteren en hoeft niets uit te leggen. En daarmee vond ik een stukje van mezelf terug. Nu heb ik geleerd om gewoon te vertellen dat ik een beroerte heb gehad en daardoor soms dingen niet kan onthouden. Dat praat een stuk gemakkelijker. Juist dat onbegrip over mezelf en vanuit mijn omgeving maakten het de eerste maanden heel moeilijk. De schade van mijn herseninfarct kan niemand herstellen, maar ik leerde wel om er mee te functioneren. Daardoor is de zon nu toch weer gaan schijnen voor mij. Ik kan eindelijk weer lachen. Dankzij al die betrokken mensen met hart voor hun vak die mij er doorheen hebben getrokken.’ De partner: ‘We leren samen beter te worden’ Erwin in de Braekt: ‘Als je dan na de eerste paniek en operatie je vrouw weer thuis hebt, verwacht je dat ze weer zal opknappen na een tijdje. Maar eigenlijk gebeurde dat nauwelijks. Marjo werkte wel weer, maar functioneerde lang niet meer zo doeltreffend als ik gewend was. Ook in sociaal opzicht niet. Door de informatie van de verpleegkundigen en de website van de Hersenstichting werd ons steeds duidelijker dat dit blijvende gevolgen zijn van haar beroerte. Het zijn onzichtbare gevolgen, maar wel heel ingrijpende. Inmiddels hebben we ook als gezin geleerd hoe we hiermee moeten omgaan. Marjo kan nu weer bijna alles, maar is snel moe en heeft veel rust nodig. Ze moet alles wat ze doet goed plannen. Daar moet je als partner mee leren leven. Ook onze zoon heeft ervaren dat zijn moeder niet meer vanzelfsprekend alles voor hem kan regelen. Tegen elkaar aan blijven klagen helpt je echter niet verder. Je moet met elkaar blijven praten, de realiteit onder ogen zien en daar oplossingen voor zoeken. Soms is het nodig om de vinger op de zere plek te leggen en confronterend te zijn voor elkaar. Zo kun je samen proberen beter te worden. En dat lukt ons steeds beter.’ De patiënt: ‘Ik kan mijn beperkingen nu hanteren’
Gezond Idee februari 2013
To see the actual publication please follow the link above