Patiënt aan het woord Zondagochtend 5 augustus 2018 om 5.30 uur gingen de wekkers in huize Wijckmans af. Het zou een spannende dag worden voor mijn zoon Jelle, mijzelf en mijn schoonbroer Roger, want wij gingen de Ironman in Maastricht in een relay-team (naam: Diabetes team Eijsden-Margraten) doen. Vorig jaar, toen mijn man de hele Ironman heeft gedaan, ben ik gegrepen door het Ironman-virus; wat een prachtig evenement voor de stad Maastricht, zoveel mensen op de been (al om 7 uur ’s ochtends), 61 verschillende nationaliteiten die hieraan meededen en een sfeer in de stad: ik was verkocht! Hier wilde ik ook aan meedoen. Na enkele weken broeden op dit ei heb ik mijn zoon Jelle en schoonbroer Roger gevraagd of zij deze uitdaging samen met mij aan zouden durven. Gelukkig hebben ze “ja” gezegd. Mijn zoon, Jelle (19 jaar), heeft 3,8 km gezwommen, ikzelf, Nicole (51 jaar), heb 180 km gefi etst en mijn schoonbroer, Roger (53 jaar), heeft de marathon gelopen (42,3 km hardlopen). Het was een extra spannende dag omdat wij alledrie, al respectievelijk 17, 34 en 28 jaar diabetes type 1 hebben. Dit verslag gaat over mijn ervaringen op de wielrenfi ets, voor en tijdens de Ironman. Het parcours van 180 km en bijna 1200 hoogtemeters bestond uit 2 identieke rondes van 90 km door Nederland en België. Buiten heel veel trainingen, vraagt zo’n rit als deze uiteraard extra aandacht en veel voorbereidingen om mijn bloedsuikers een beetje onder controle te houden tijdens zo’n extreme inspanning. Ik merkte al heel snel dat mijn bloedsuikers erg snel daalden tijdens het fi etsen. Dat betekende dus dat ik mijn bloedsuiker bij de start van een training niet te laag moest hebben. Meestal startte ik met een bloedsuiker van 10-12 mmol/L en begon al na ca. 30 minuten met het drinken van sportdrank om mijn bloedsuikers op peil te houden. Dat ging meestal goed, maar ik heb ook weleens hypo’s gehad tijdens het fi etsen. Dat was echt niet fi jn, mijn prestaties kelderden dramatisch tijdens zo’n hypo, kwam niet meer vooruit. Ik was dan altijd blij dat ik niet alleen was. De meeste trainingen heb ik namelijk met mijn man en/of vrienden gedaan. Zo stond ik er niet helemaal alleen voor en had ik altijd iemand bij me om op terug te vallen. Voor mij was dat onmisbaar! Gaandeweg de trainingen merkte ik dat mijn conditie beter werd, ik steeds verder en harder kon fi etsen en dat ik me daar heel fi t bij voelde. Dat gaf natuurlijk nog meer power om door te zetten. Hoewel ik natuurlijk ook momenten heb gehad dat ik het bijltje erbij neer wilde gooien, als het allemaal niet ging zoals ik wilde. Ook merkte ik dat ik minder insuline nodig had, ik denk dat ik ca. 25% minder insuline nodig had, zowel de langwerkende als de kortwerkende insuline. Ik kreeg ook steeds meer vertrouwen in mijn lijf. Ik wist hoeveel ik moest eten (heel veel) en spuiten (heel weinig) om deze krachtsinspanning tot een goed einde te brengen. Tijdens de Ironman heb ik gebruik gemaakt van het Free style Libre systeem om mijn bloedsuiker met een sensor continue te meten. Dat was een enorm voordeel, omdat ik mijn bloedsuiker kon scannen onder het fi etsen (zonder af te hoeven stappen). Ik spuit langwerkende insuline Tresiba en Novo Rapid bij de maaltijden. Van de langwerkende insuline, Tresiba, heb ik 4 IE minder gespoten de avond voor de Ironman. Bij het ontbijt heb ik alleen 2 crackers met vlees gegeten en hiervoor 3 IE Novo Rapid gespoten. Een half uur voor de start van het fi etsonderdeel heb ik de rest van mijn normale ontbijt gegeten: een schaaltje met een mengsel volle kwark en volle yoghurt, granola, blauwe bessen en witte druiven. Hiervoor heb ik nog eens 3 IE. gespoten. Inmiddels was mijn bloedsuiker al fl ink opgelopen (ook van de spanning waarschijnlijk) tot 20 mmol/L. Ik heb toen besloten om dit niet meteen weg te gaan spuiten omdat het fi etsen snel zou starten en ik wist uit ervaring dat mijn bloedsuiker dan fl ink zou zakken. Tijdens trainingen kwam het vaker voor dat ik startte met een bloedsuiker van rond de 13 mmol/L, en na drie kwartier fi etsen, sportdrank en een energiereep nodig had om mijn bloedsuiker op peil te houden en niet in een hypo te schieten. Om 09.25 uur ben ik gestart met fi etsen. Na de eerste kilometers waarin het leek alsof ik over de weg zweefde zoveel adrenaline had ik volgens mij in mijn lijf, begon het serieuze werk. De eerste Team Diabetes
Diabetes courant nr 9_ 8pag.indd
To see the actual publication please follow the link above