Patiënt verhaal: dhr. Hoekstra Het is 17 juli 2009. Ik, Gerard Hoekstra was toen 65 jaar. We zijn op familievakantie in Zeeland. Mijn zwager is diabeet en ging zijn bloedsuiker meten. Doe ook eens bij mij vroeg ik. Waarom niet, dus. Het werd stil, werkt de meter niet goed? Maar ik zag aan zijn gezicht dat het foute boel was. Je hebt een bloedsuiker van 32. Is dat niet goed dan, wist ik veel. Ik had wel veel dorst en was vlug moe maar verder werkte als prima. Nee, dat is zeker niet goed. We kunnen beter contact opnemen met de huisartsenpost in het ziekenhuis in Goes. Zo gezegd zo gedaan, daar bleek inderdaad dat het behoorlijk foute boel was. Ik was binnen een paar uur diabeet. Ik dacht geen probleem, je neemt wat medicijnen en je kan gewoon doorgaan met je leven. Het Bourgondische Limburgse leven, lekker eten, drankje en een sigaar op zijn tijd, ik was toch niet voor niets naar deze prachtige streek in Limburg verhuisd. Maar door deze manier van leven werd het medicijn gebruik zwaarder en steeds meer. De spuit, Lantus kwam er bij, en ook dat werd steeds meer. Verleden jaar, begin 2017 werd ik het zat. Hijgend en puffend de trap op. Ik werd steeds dikker, 95 kg bij 1,71 hoog, dus aardig rond. Steeds meer wisselende stemmingen waar ik niet vrolijk van werd, maar mijn omgeving al helemaal niet. Daar zat ik dan weer bij de diabetesverpleegkundige humeurig en chagrijnig, hoe nu verder. Eigenlijk wou ik geen verhoging van mijn medicijnen en insuline. Er zijn op het ogenblijk goede resultaten met een koolhydraatarm dieet volgens de verpleegkundige, als je dat wat lijkt kunnen we een afspraak maken met de diëtist. Nou daar had ik al niet zulke beste ervaringen mee, het jojo effect. Baat het niet schaadt het niet. Dus ik naar de diëtist. Deze was toch anders. Ik hoefde en moest niets maar als ik het zou willen zou een koolhydraatarm dieet kunnen helpen. Ik met wat goede raadgevingen de deur uit. Achteraf was dit voor mij precies de juiste benadering. Wat dacht ze wel dat ik dat niet zou kunnen. Als ik dan ergens voor ga dan ook goed. Ik woon dan wel in Maastricht maar blijf toch af en toe een koppige Fries. De resultaten bleven niet achter, ik viel af en ik kon in overleg steeds minder insuline gebruiken. Tevreden over de resultaten en de voortgang stond ik buiten een heerlijke wilde Havana te roken, binnen mocht het al niet meer. Mijn kleindochter van 5 jaar uit Zaandam stond er naar te kijken. Opa waarom rook jij? Omdat ik dat lekker vind. Ik vind dat je uit je bek stinkt. Ook goede morgen. Die Hollanders zijn toch zo lekker direct, maar het was wel een spiegel. Aan de ene kant probeer ik gezond te leven door van mijn suiker af te komen en aan de andere kant sta ik mij te vergiften door te roken. Novha zo heet mijn kleindochter, zei opa stop meteen. Er zat nog een sigaar in het doosje en die heb ik in stilte opgerookt en toen ben ik gestopt. Ondertussen was het juni, vlak voor mijn 74e verjaardag. Ik woog 80 kg. En mocht stoppen met de Lantus insuline, een overwinning. In het begin denk je ik doe het voor de diabetesverpleegkundige, de diëtist en mijn kleindochter en natuurlijk voor mezelf, maar zij waren wel onbewust mijn drijfveer. Ik ging door. Ook ging ik weer sporten, iedere dag een half uur tot een uur wandelen. En startte de dag met Nederland in beweging op TV. Relevante websites: www.diep.info www.endocrinologie.mumc.nl www.jdrf.nl www.dvn.nl www.diabetesfederatie.nl www.diabetesfonds.nl Bewegen is net zo belangrijk als het koolhydraatarm dieet. Bij mijn bezoek aan de internist in eind september woog ik 72 kg. En mocht ik stoppen met de medicijnen. Ik was geen diabeet meer!!!! Maar pas op, het ligt altijd op de loer. In januari kwam ik weer bij mijn diabetesverpleegkundige waar bleek dat al mijn controles zonder medicijnen goed waren gebleven ten opzichte van mijn vorige bezoek. Door mijn persoonlijk verhaal met jullie te delen hoop ik dat ik andere mensen met diabetes type 2 kan stimuleren om dit ook te doen. Het is niet makkelijk, ik heb ook mijn zwakke momenten gehad. Maar je moet een rotsvast geloof in je eigen kunnen hebben, je doet het namelijk alleen voor je zelf. Toch kon ik niet helemaal zonder de support en steun van mijn vrouw, familie, vrienden, mijn geloof en niet te vergeten de diabetesverpleegkundige en de diëtist. Iedereen was en is enthousiast over de resultaten, ze schreeuwen mij over de eindstreep. Gerard H. Hoekstra ps. Wil je toch nog eens praten of net het zetje krijgen: je kunt altijd mailen. Doorzetten het is de moeite waard. geert.h.hoekstra@gmail.com
Diabetes courant nr 7_tbv Ebook.indd
To see the actual publication please follow the link above