‘Mooie dingen gebeuren ineens’ Tijdens het eerste trimester van mijn 2e zwangerschap was ik erg bezorgd. Vooral omdat ik in het begin van de zwangerschap nog niet wist dat ik zwanger was. Mijn bloedsuikers waren stabiel (HbA1c 7,5%) maar minder perfect dan in de aanloop naar mijn eerste zwangerschap. Schuldgevoel. Zodra ik wist dat ik zwanger was heb ik direct alles op alles gezet om mijn HbA1c weer richting de 6% te krijgen. Dat lukte gelukkig snel maar echt genieten durfde ik pas na een goede 20-weken echo. Een kruipend en later lopend peutertje maakte deze zwangerschap pittiger maar ook nóg mooier. Met een kleintje dat voortdurend een beroep op je doet realiseerde ik me steeds beter dat diabetes dat nog veel meer doet. 24-7. Aan de andere kant smolt ik als Saar ‘de baby’ (buik) een kusje kwam geven. Mindfulness, speciaal voor zwangeren bracht mij tweewekelijks een ontspannen moment met ons kindje. Ook deze zwangerschap verliep voorspoedig. De resultaten waren iets minder perfect dan de eerste keer. Mijn HbA1c schommelde rond de 6%. Dat vond ik soms frustrerend want ik deed hetzelfde! Qua bloedsuiker wist ik wat ik kon verwachten. Dat zorgde voor meer vertrouwen. In mezelf én in mijn lichaam. Het was tenslotte al een keer goed gegaan. Vanwege de verhoogde kans op zwangerschapsvergiftiging werd deze keer de inleiding gelijk met 37 weken gepland. 4 mei 2017. Twee dagen voor de geplande datum rommelde het in mijn buik. Ik voelde me niet lekker. Op naar het ziekenhuis voor een extra controle. Mijn bloeddruk was te hoog en ik had al ontsluiting. Na het breken van de vliezen ging het allemaal ‘vanzelf’ en 6 uur later werd onze lieve dochter Fee geboren. Net als haar zus met een zwangerschapsduur van De ervaring van een kinderdiabetesverpleegkundige Relevante websites: www.diep.info www.endocrinologie.mumc.nl www.jdrf.nl www.dvn.nl www.diabetesfederatie.nl www.diabetesfonds.nl 36 weken en 5 dagen. Heel bijzonder. Ook deze keer regelden we mijn suikerspiegel zelf en bleef deze prachtig rond de 6 mmol/l. Fee woog 3226 gram. Ze had na haar geboorte een lage bloedsuiker maar kon die zelf, zonder glucose-infuus, al snel op peil krijgen. Vanwege andere medische redenen moest Fee iets langer op de afdeling neonatologie verblijven. De avond vóór Moederdag mochten we eindelijk als gezin naar huis. We beginnen te wennen aan een leven met twee fantastische, gezonde dochters. Het is een hectisch gebeuren met slaapjes, voedingen, werk, slaaptekort, aandacht verdelen én natuurlijk nog steeds die bloedsuiker. Ik vind het moeilijk om mijn bloedsuiker prioriteit te geven boven de behoeften van onze dochters. Ik vind het moeilijk om ondanks huilende baby of schreeuwende peuter toch eerst mijn bloed suiker te controleren of iets te eten. Achteraf realiseer ik me pas echt hoe intensief de afgelopen 2,5 jaar zijn geweest en hoeveel druk het me onbewust toch heeft gegeven. De verantwoordelijkheid voor de ontwikkeling van twee kindjes. Zorgen voor goede waarden. Het was een pittige reis. Maar wat ben ik trots. Trots op Saar. Trots op Fee. Trots op Filip. We gingen het avontuur samen aan. Hij ging er voor mij uit tijdens de nachtelijke hypo’s en smeerde ontelbare beschuitjes tegen de ochtendmisselijkheid. Hij ging mee als ik voor controle naar het ziekenhuis moest. Hij pepte me op als ik bang was. Onvoorwaardelijke steun en liefde. Het is een cliché, maar alle twijfels en nare momenten vallen in het niet bij het intens genieten van onze kleine meisjes. ‘Grote avonturen beginnen klein.’ Het schoolbezoek in de brugklas Het schooljaar is al weer twee maanden van start en dit is dan ook de periode waarin we heel vaak de vraag krijgen om educatie te geven op school. Enerzijds vaak educatie aan leerkrachten en anderzijds ook regelmatig de vraag om samen met een jongere in zijn of haar klas uitleg te geven over diabetes. Het gaat dan om een stukje uitleg wat diabetes is, maar ik vind het vooral heel belangrijk om de klasgenoten (en leerkracht) te laten weten hoe zo’n dag met diabetes er nu eigenlijk uitziet. Ik probeer het dan interactief te maken door de jongeren te laten vertellen wat ze eigenlijk al allemaal weten. Vaak kennen ze wel iemand met diabetes (meestal type 2) of hebben ze er al eens van gehoord. Daarnaast vind ik het heel belangrijk dat de klasgenoten eens kunnen kijken welke materialen er allemaal mee moeten als je diabetes hebt. Ze hoeven het niet te kunnen gebruiken, maar herkenning is mijn inziens heel belangrijk. Herkenning en kennis leiden tot begrip, tenminste dit is wat ik over het algemeen zie gebeuren tijdens zo’n les. Zo ook tijdens de uitleg aan een klas in mijn laatste schoolbezoek. De jongere met diabetes zag het eigenlijk allemaal niet zo zitten dat er zoveel aandacht om hem was. Waarom moest hij zo nodig in de belangstelling staan. Leuk dat zijn ouders hadden geregeld dat ik even uitleg kwam geven. Het leek hem dan ook echt beter om tijdens deze uitleg van mij niet in de klas aanwezig te zijn. Door met hem hierover in gesprek te gaan en het plan een beetje aan te passen schoof hij uiteindelijk toch aan in de groep. Zo waardevol! Ik heb het hele verhaal rondom de theorie aan de groep verteld en ook veel praktijkvoorbeelden gegeven van dagelijkse situaties die zich voordoen bij iemand met diabetes en in de brugklas zit, hij hoefde alleen maar te bevestigen of te ontkennen in plaats van zelf vertellen. Hoe ga je om met inspanning als fietsen naar school, hoe herstel je na een hypo/hyper in de nacht, wat doe je als je een toets hebt, gymles hebt, je misschien niet helemaal lekker bent. Dan nog niet eens gesproken over de “normale” dingen als een bloedglucose prikken, koolhydraten tellen en insuline injecteren tijdens het ontbijt. Even een heel ander ritme als opstaan, je klaarmaken voor school en gaan......Goed om te zien dat eigenlijk alle jongeren die ik in mijn carrière als kinderdiabetesverpleeg kundige (nu zo’n 5,5 jaar) heb geïnformeerd op meerdere middelbare scholen daar echt stil van worden en er even over moeten nadenken. Wederom bevestigt mij dit dat kennis en herkenning zorgt voor begrip. Als ik vraag welke ervaringen de jongeren hebben met situaties die zich rondom de diabetes hebben voor gedaan die ze nu herkennen, komen ze met genoeg voorbeelden. Ik zie ook dat de jongeren zich samen sterk maken om te zorgen dat bepaalde “privileges” als eten en drinken in de klas, toiletbezoek tijdens de les of verlenging van toets tijd normaal zijn voor die ene jongere met diabetes, omdat ze weten waarom. Ze komen als echte strijders voor hem op! Na een half uur is eigenlijk het belangrijkste wel verteld en denk ik ook dat de hoofden wel “vol zitten”. Ik leg de leerkracht nog een keer uit hoe we te bereiken zijn bij vragen en dat de mogelijkheid bestaat om eventueel nog een keer terug te komen om de leerkrachten educatie te geven en eventueel uitleg te geven hoe om te gaan in acute situaties. Ik hoop dat door deze bijdrage op school de kennis weer een beetje verder verspreid wordt, zodat de omgeving het de jongere met diabetes niet nog lastiger maakt dan dat diabetes dit vaak zelf al doet. Manja Haagmans-Habets, kinderdiabetesverpleegkundige Zuyderland MC.
Diabetescourant_nr_6.pdf
To see the actual publication please follow the link above