diabetescourant Jaargang 3, nummer 8 | juli 2018 Van de redactie Op het moment dat we de courant samenstellen zijn we in de ban van onze Maastrichtse held Tom Dumoulin die op de fl anken van de Franse Alpen schittert in de Tour de France, maar op het moment dat u deze courant zult lezen weet u al of hij voor de 1ste keer de Tour heeft gewonnen! Zo gaat het ook met de ontwikkelingen in de diabeteszorg. De artikelen die we vandaag presenteren, kunnen morgen alweer zijn ingehaald. We blijven u echter op de hoogte houden van alle nieuwe trends en ontwikkelingen! Bent u tevreden over de diabetescourant? Leest u de artikelen die u interesseren of mist u iets? De Diabetescourant is voor u, maar is ook van u! Denk met ons mee, schrijf met ons mee en doe met ons mee! Laat ons weten wat u goed vindt, maar vooral ook wat beter kan. Laat het ons weten via diabetescourant.endocrinologie@mumc.nl Veel leesplezier Redactie: Mevr. J. Morales Belmar, Mevr. k. Kreuwels (patiëntengroep), mevr. S. Landewe (internist-endocrinoloog), mevr. S. Paulussen en mevr. C. Heijnens (diabetesverpleegkundigen) Het hokje uit Een warme woensdagochtend. Bijna 10 uur. Ik zit aan de keukentafel met een kop koffi e in mijn handen. Opeens voel ik dat ik ‘laag’ zit. Ik begin te trillen. Mijn benen voelen wat doof aan. Buiten hoor ik Saar (2,5) praten. Wat ze zegt gaat compleet aan me voorbij. De woorden komen niet binnen. Binnen doet Fee (1) een dappere poging op mijn schoot te klimmen. Ik wil haar optillen. Ik buig naar beneden. Mijn aandacht wordt snel door iets anders gegrepen. Paniek. Ik heb suiker nodig. Ik weet niet meer waar ik aan moet denken. De stem van Saar klinkt luider. Vragend. Ik probeer te begrijpen wat ze zegt, maar zodra ik wil antwoorden ben ik kwijt wat ik wil zeggen. Niet in staat om op te staan prop ik het fruithapje van Fee in mijn mond. Saar schreeuwt. Fee begint te huilen. Ik sluit mijn ogen en wacht. Iedere prikkel is me teveel. Ik wacht tot het trillen langzaam weg vloeit en ik mezelf tot rust voel komen. Een hypo is iedere keer anders. Deze was heftig. Ik werd er onverwacht ingezogen en realiseerde me pas te laat wat er aan de hand was. Ik heb me zelden zo machteloos gevoeld. Het na-ijl eff ect duurt lang. Fysiek ben ik de rest van de dag weinig meer waard. Mentaal maak ik een ‘keuze’. Dit wil ik niet meer meemaken. Dit kan ik me simpelweg niet veroorloven met een dreumes en een peuter in huis. Bewust hou ik mijn waardes een tikkie hoger dan geadviseerd wordt. Een ‘oplossing’ lijkt voorhanden. Een sensor. Een alarm als ik onder mijn grens ga. Een typisch gevalletje: voorkomen is beter dan genezen. Er lijkt alleen geen einde te komen aan de soap ‘sensoren en vergoedingen’. Ik pas niet in het juiste hokje. Net als vele mede-diabeten kom ik niet voor vergoeding in aanmerking. Belachelijk hoe dat werkt toch? Ik word er strijdlustig van en zou ontzettend graag in gesprek gaan met degenen die deze beslissingen nemen. Wat ik zou zeggen? Neem de moeite om ons te leren kennen. Geen diabeet is hetzelfde. We hebben allemaal onze eigen uitdagingen en die passen niet in een hokje. Kim Kreuwels, Columniste
Diabetes_courant_nr_8
To see the actual publication please follow the link above