Page 3

Diabetes_Courant_nr 3

Poli pijnlijke diabetische neuropathie in het MUMC+ Ongeveer twintig procent van de mensen met diabetes mellitus (DM) krijgt last van neuropathie (zenuwschade). De meerderheid van deze mensen heeft daarbij last van zenuwpijn, die lastig te behandelen is. In het Maastricht UMC+, onderafdeling Endocrinologie, kunnen mensen verwezen worden naar een speciale polikliniek voor pijnlijke neuropathie. Behandelingen zijn echter niet altijd succesvol en is er een groep patiënten bij wie niets helpt. Pijnlijke diabetische neuropathie wordt vaak niet herkend, terwijl het toch een probleem is dat regelmatig voorkomt. Eén op de vijf mensen met DM ontwikkelt op den duur neuropathie en ervaart ook zenuwpijn door deze complicatie. Ongeveer vijftien procent van de mensen met DM lijdt zenuwpijn door neuropathie. Patiënten én artsen herkennen vaak de symptomen niet, waarschijnlijk omdat ze er niet genoeg van weten. Patiënten en artsen weten dat neuropathie gevoelsverlies veroorzaakt. Dat mensen naast gevoelsverlies ook last van zenuwpijn kunnen hebben, is minder bekend en lijkt tegenstrijdig. Het lastige is dat zenuwpijn zich vaak anders uit dan normale pijn en de klachten kunnen verschillen per persoon. Bovendien hebben veel mensen met DM nog andere aandoeningen, bijvoorbeeld spataderen of artrose, wat ook de oorzaak kan zijn van pijn in voeten of benen. Om vast te stellen of iemand lijdt aan (pijnlijke) neuropathie, moet een gespecialiseerd onderzoek worden gedaan en daarin is niet iedere hulpverlener geschoold. Dat is heel logisch, want een huisarts ziet mogelijk slechts vijf mensen met pijnlijke neuropathie per jaar. De keerzijde van het niet ontdekken van zenuwpijn, heeft als gevolg dat mensen blijven lopen met pijn. Dat kan variëren van een lastige kriebel tot niet uit te houden pijn. Als mensen met zenuwpijn een pijnbehandeling krijgen die niet op neuropathie is gericht, kan de pijn nog erger worden. Mensen met een chronische aandoening, zoals DM, ervaren een vermindering van kwaliteit van leven. Zenuwpijn tast de kwaliteit van leven nog verder aan. Door zenuwpijn kunnen mensen vaak slechter lopen, ze komen minder de deur uit, hebben minder sociale contacten en raken geïsoleerd. Bij langdurige zenuwpijn komen vaak psychische klachten om de hoek kijken. Mensen weten vaak niet goed wat er aan de hand is waardoor ze bang worden. Ze denken bijvoorbeeld dat ze een amputatie moeten ondergaan, terwijl dat absoluut niet het geval hoeft te zijn. Ook komen somberheidsklachten vaker voor bij mensen met chronisch pijn. Sinds 2008 bestaat de polikliniek voor pijnlijke diabetische neuropathie in het Maastricht UMC+ en kwamen patiënten bij verpleegkundig specialist Margot Geerts. Echter vanaf september 2016 richt Margot Geerts zich op dunnevezelneuropathie bij de afdeling Neurologie. Sindsdien neemt verpleegkundig specialist Annemie van Haarlem het stokje van de polikliniek pijnlijke diabetische neuropathie over. Voorlichting over pijnlijke neuropathie en behandelingsmogelijkheden bespreken is voor veel mensen al verhelderend. Daarnaast kunnen mensen zelf kiezen of ze een pijnbehandeling willen proberen. Bij de een werkt dit, bij de ander weer iets anders. Verschillende medicijnen kunnen goede pijnvermindering opleveren, maar ook bijwerkingen geven, maar ook dat verschilt per persoon. Voor meer informatie, ga naar: http://www.diep.info/Diabetes educatie-Complicaties-Diabetische-neuropathie. Leven met een Diabeet Harald, partner van Marieke (Diabetes mellitus type 1) Toen mij gevraagd werd om een stukje te schrijven over het leven met een diabeet moest ik eerst even goed denken. Marieke, mijn vriendin, gaat door het leven als elk ander. Vaak sta ik er niet bij stil dat ze diabetes heeft. Al sinds haar 17e heeft Marieke diabetes type 1. Ze was 23 toen we elkaar hebben leren kennen. Op het moment dat Marieke me over haar diabetes vertelde kwamen er allerlei vragen in me op. Zijn er dingen die je niet kunt doen? Wat mag je wel eten en wat niet? Gelukkig werd me al snel duidelijk dat ze gewoon alles kan doen en eten en eigenlijk een leven zonder beperkingen kan leiden. Na een tijdje samen te zijn ga je ook in de gaten houden wat ze eet en hoeveel insuline ze toedient en kon ik advies geven hoeveel te bolussen. De bloedsuikers heeft Marieke goed onder controle. Toch heeft ze regelmatig een hypo of hyper. Gelukkig voelt ze die meestal goed aankomen en kan ze er tijdig iets aan doen. Een enkele keer kan ik aan het gedrag van Marieke afl ezen dat ze te laag zit met haar bloedsuiker. Wanneer ze heel vervelend begint te reageren weet ik dat ze een hypo heeft. Helaas wil ze dan niet altijd naar me luisteren om even haar bloedsuiker te prikken. Daar kan ik me wel eens aan ergeren maar uiteindelijk krijg ik haar wel zover dat ze het doet. In de gesprekken met haar toenmalige diabetesverpleegkundige heeft Marieke regelmatig gesproken over een insulinepomp. Aangezien Marieke met spuiten haar bloedsuikers goed onder controle had, heeft ze dat een tijdje afgehouden. Maar toen de kinderwens kwam werd een insulinepomp toch wel interessant. In de gesprekken die toen volgden ben ik ook aanwezig geweest om op de hoogte te zijn zodat we er samen over konden praten. In januari 2011 heeft ze een insulinepomp gekregen. Het wennen aan de pomp duurde niet lang. Marieke was al snel goed ingesteld. In oktober dat jaar is Marieke zwanger geworden. Dit had ook impact op haar insuline gebruik. In Haarlem hadden we een gynaecoloog die een specialisatie had in zwangerschap met diabetes. De zwangerschap vond ik wel spannend: doordat de zwangerschap impact had op de insulinehuishouding schommelden de bloedsuikers regelmatig. Ik was blij wanneer we weer bij de gynaecoloog waren geweest, dan wist ik weer zeker dat alles goed was. Als vader kun je weinig doen behalve meedenken hoe de insuline instelling van de pomp beter zou kunnen zijn na een aantal hypers of hypo’s. Je weet niet hoe het gaat met het kindje in de buik omdat je niet de feedback hebt zoals de moeder (wellicht is dat iets dat geldt voor elke aanstaande vader). Wat was ik blij toen de kleine begon te trappelen in de buik. Dat was het enige teken van leven voor mij. En de echo’s natuurlijk: het voordeel van een zwangerschap met diabetes type 1 is dat je vaker een echo wordt gemaakt om de groei van het kindje te volgen. Inmiddels hebben we 2 gezonde kinderen, een leuk gezinnetje. Omdat Marieke haar bloedsuikers goed onder controle zijn merk ik er weinig van. Ik ben me er wel van bewust dat dit kan veranderen. Hoe het leven dan zal zijn zien we tegen die tijd wel weer.


Diabetes_Courant_nr 3
To see the actual publication please follow the link above