Beter door meer kennis Bij patiënten met artrose verslechtert en verdwijnt het kraakbeen in de gewrichten. Dat veroorzaakt pijn. Ons onderzoek richt zich op het ‘zieke’ kraakbeen. We proberen op moleculair biologisch niveau te begrijpen wat er in kraakbeencellen gebeurt dat bijdraagt aan de ontwikkeling van artrose. Als we het moment kunnen uitstellen waarop plaatsing van een gewrichtsvervangende prothese nog de enige optie is, zou dat al een gigantische innovatie zijn. De kraakbeencellen worden feitelijk ziek, waardoor kraakbeen mineraliseert en wordt afgebroken. Door ons onderzoek weten we bijvoorbeeld dat een specifiek eiwit in ons lichaam een belangrijke rol speelt bij de gezondheid van kraakbeen. We hebben een stukje van dat eiwit (een peptide) nagebouwd dat we nu verder onderzoeken. Op kraakbeencellen in het lab werkt dat peptide heel goed: de cellen worden geremd in het ziekteproces van artrose. We zijn nu aan het testen hoe dat werkt in situaties waarbij we artrose nabootsen. Een studie in artrosepatiënten is een volgende stap, maar het is nog een lange weg voordat er mogelijk een medicijn op de markt komt. Ingrijpen op moleculaire ziekteprocessen in kraakbeen is een manier om artrose bij de bron aan te pakken. Anders dan de huidige (experimentele) behandelopties die met name symptomen, zoals pijn, bestrijden. Daarom onderzoeken we ook andere moleculaire routes die we eveneens met peptiden kunnen beïnvloeden. Zo’n peptide kun je als onderzoeker op allerlei manieren vormgeven, op zoek naar de best werkzame combinatie: een heel mooie toolbox. Uiteindelijk zal zo’n medicijn niet de enige behandeling voor artrose worden en zal, afhankelijk van het ziektestadium en het soort artrose, een combinatie van opties nodig zijn. Voorlopig is de prothese ook nog lang niet uit beeld. Samen met orthopedisch chirurgen kunnen we de cirkel mooi rond maken. Zie het als een doorgeefstokje. Zij stellen ons voor een belangrijk klinisch probleem waardoor we uitgedaagd worden om een oplossing te ontwikkelen. Als we dan zover zijn dat we de effectiviteit van een nieuw stofje kunnen gaan testen bij patiënten, komt het weer terug bij de chirurgen. Een umc is een soort ecosysteem, waarbij de ene hand de andere wast. In het werkveld Dr. Tim Welting hoofd laboratorium voor Experimentele Orthopedie
Circles_of_innovations_NL
To see the actual publication please follow the link above